تاریخچه دریل
قفل دیسک موتور گیرا-قفل آویز ترب-دستگیره در ملونی-دستگیره دیجیتالی روک-دستگیره دیجیتالی فیلیپس
عملیات سوراخکاری از اولین فعالیت‌هایی بود که بشر برای ایجاد سوراخ و حفره در مواد مختلف با هدف ساخت امکانات و وسایل مورد نیاز خود، اقدام به انجام آن کرد. پیشینه ساخت اولین دریل ها و همچنین تاریخچه دریل به مصر باستان، زمانی که افراد با چوب و سنگ های نوک تیز تلاش می‌کردند تا مواد مختلف را سوراخ کرده یا بر سطح آنها حفره ایجاد کنند، باز می‌گردد.
سالها پس از آن نخستین دریل الکتریکی توسط آرتور جیمز آرنات در سال ۱۸۸۹ ساخته شد، اما نخستین نوع الکتریکی با ظاهر امروزی این دستگاه در اوایل قرن بیستم میلادی اختراع شده و به تولید انبوه رسید. در آن دوران، ساخت دریل‌هایی با ابعاد متناسب و وزن کم جهت کارکرد و حمل آسان باعث رونق کسب و کار صنعتگران بسیاری شد و در ادامه روند پیشرفت ساخت دریل ها نمونه‌های دیگر این محصول از جمله دریل‌های چکشی، شارژی، ستونی و… نیز تولید شدند.
پس از اختراع دریل امروزی در سال های ۱۷۸۰-۱۷۹۰ میلادی در کشور انگلستان که برهه‌ای از تاریخچه دریل سازی لقب گرفت، فعالیت‌هایی در زمینه ساخت دریل هایی با کاربردهای بیشتر و متنوع‌تر پس از دریل سازی در کشورهای آلمان و آمریکا شکل گرفت.
دریل کمانی
همان طور که قبلا هم اشاره شد، دریل های کمانی جزء اولین دریل هایی بودند که در تاریخچه دریل سازی به وجود آمدند. این نوع از دریل ها به شکل کمان بوده و از ابتدایی ترین وسایل ساخته شده توسط بشر با سابقه ای در حدود ۱۰ هزار سال هستند. نحوه کار با این وسیله ابتدایی به این شکل است که هرگاه اهرم دستی آن را به عقب و جلو برانید نوک دریل حرکت دورانی داشته و به این صورت در اجسام و وسایل مورد نظر سوراخ یا حفره ایجاد میکند.
هرچند که این وسیله بسیار ابتدایی بوده و جزء وسایل مکانیکی به حساب آمده و نسبت به انواع دریل الکتریکی برای سوراخ کردن اجسام به انرژی بیشتری نیاز دارد اما جالب است که پس از گذشت سالیان طولانی از تاریخچه دریل سازی، این نوع دریل هنوز هم مورد استفاده قرار گرفته و از آن در مواردی چون کار بر روی سنگ و چوب بهره برده می‌شود.
دریل دستی
تاریخچه دریل دستی به حدود یک قرن و نیم پیش بر می‌گردد. جایی که در سال ۱۸۷۷ این نوع از دریل ها با نام Egg beater به بازار مصرف ابزارآلات عرضه شدند.
این نوع از دریل ها نیز همچون دریل های کمانی جزء دریل های مکانیکی محسوب می‌شوند اما این دریل ها نسبت به دریل های کمانی یک تفاوت بارز دارند و آن این است که برای کار با دریل های دستی باید دسته‌ای که در کنار آن قرار دارد و شبیه یک رکاب دوچرخه است را چرخاند تا انرژی چرخشی تولید شده به سر مته منتقل شده و سر مته را به دوران درآورد و سوراخ را ایجاد کند. در حالی که در نوع کمانی این گونه نبوده و برای به گردش درآوردن سر مته بایستی دسته آن را فقط به عقب و جلو حرکت داد تا سوراخ ایجاد شود.
دریل های شترگلو
پس از ساخت دریل های دستی و استفاده های وسیعی که از این دستگاه ها در صنایع مختلف چوبی و فلزی، برای سوراخ کردن فلزات و چوب ها به عمل آمد، دریل های دیگری تحت عنوان دریل های شترگلو (Brace (drill که در ایران به این نام شناخته می‌شوند، تولید شدند. این دریل ها معمولا در صنایع چوبی و نجاری استفاده می شوند و در صنایع فلزی معمولا فاقد کاربرد هستند. به هرحال نوعی دیگر از دریل ها در روند تاریخچه دریل سازی، این نوع از دریل ها بودند که استفاده از آن ها در صنعت نجاری در مدت زمان کوتاهی توسعه و گسترش بسیار یافت.
دریل های الکتریکی
دریل های الکتریکی نسل جدیدی از دریل ها بودند که پس از دریل های دستی که برای سوراخ کردن اجسام آهنی و چوبی به زحمت و انرژی زیادی نیاز داشتند ساخته شدند. این دریل ها به راحتی و به وسیله نیروی برق، کار سوراخ کردن اجسام فلزی و چوبی را انجام می دادند.
تاریخچه دریل های الکتریکی به اواخر قرن نوزدهم میلادی بر می‌گردد، جایی که در سال ۱۸۸۹ میلادی، مخترع و ابداع کننده‌ای استرالیایی به نام آرتور جیمز آرنات، این نوع از دریل ها تحت عنوان دریل الکتریکی یا برقی را اختراع کرد. اما ساخته او یک مشکل بزرگ داشت و آن این بود که این نوع از دریل ، به علت وزن سنگینی که داشت قابل حمل نبود و کمتر کسی می توانست با این دستگاه کار کند.
برای حل این مشکل و پس از اختراع دریل الکتریکی توسط این مخترع، شرکتی در اشتوتگارت آلمان توسط برادران فین تاسیس شد، که بوسیله یک موتور الکتریکی و ابزارهای دستی، یک دریل برقی قابل حمل تولید و به بازار عرضه کردند. این دریل الکتریکی، با وجود اینکه موتوری قدرتمند تر از نوع قبلی خود داشت اما باز هم سرعت کار آن پایین بود با این وجود به واسطه وزن کمی که داشت قابل حمل بوده و بسیار مورد توجه قرار گرفت. این دریل الکتریکی دارای موتوری به وزن ۷.۵کیلوگرم بود و وزنی به مراتب کم تر از نوع قبلی خود داشت.
پس از حدود ۱۵ سال و در سال ۱۹۱۰ میلادی و حدود ۲۱ سال پس از شروع تاریخچه دریل الکتریکی، شرکتی به همکاری دو نخبه آمریکایی در ایالت مریلند این کشور ساخته و پایه گذاری شد. شرکتی به نام “بلک اند دکر” که توسط دو جوان نخبه و کار آفرین آمریکایی به نام های دانکن بلک و آلونزو دکر تاسیس شد. این شرکت پس از حدود ۶ سال از تاسیس خود و در سال ۱۹۱۶ میلادی، دریل الکتریکی ساخته دست برادران فین را بهبود بخشید.
این دریل ها همچون دریل های امروزی دارای سوئیچ بودند و هنگام فشار دادن ماشه روشن میشدند. در واقع دریل هایی که امروزه ساخته شده و در بازار ابزار موجود هستند و انواع بسیار متنوع و گوناگونی دارند، همگی نسخه توسعه یافته دریل های الکتریکی ساخته شده توسط شرکت بلک اند دکر می باشند. لذا این شرکت کمک شایانی به گسترش و توسعه صنعت ساخت ابزارآلات و پیشرفت این ابزار پرکاربرد در جهان امروزی کرده است.
هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.